Dzieła zostały wydrukowane na luksusowym papierze chamoix, w twardej brązowej oprawie ze złoconymi literami i kapitałką. Mickiewicz Adam herbu Poraj (ur. 24 grudnia 1798 w Zaosiu lub Nowogródku, zm. 26 listopada 1855 w Konstantynopolu) – polski poeta, działacz polityczny, publicysta, tłumacz, filozof, działacz religijny, mistyk, organizator i dowódca wojskowy, wykładowca akademicki. Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego romantyzmu (grono tzw. Trzech Wieszczów) oraz literatury polskiej, a nawet za jednego z największych na skalę europejską. Określany też przez innych, jako poeta przeobrażeń oraz bard słowiański. Wszyscy i wszędzie czcimy wielkich poetów. Wznosimy im pomniki: w poświęconych im muzeach gromadzimy wszystko, co związane jest z ich życiem i twórczością: imionami ich nazywamy ulice i place miast. Najczęstszym jednak, najbardziej naturalnym, a zarazem najtrwalszym wyrazem kultu, który dla nich żywimy, są niezliczone wydania ich dzieł. Za pośrednictwem tych wydań obcują z poetami przez wieki całe pokolenia ich miłośników, dzieła te zarazem umożliwiają oddziaływanie wielkich twórców na własne kultury narodowe, za pośrednictwem zaś przekładów na kulturę całej ludzkości. Tom II – Poematy, 347 s., 1998. Tom V – Proza artystyczna i pisma krytyczne, 434 s., 1999. Tom VII – Pisma historyczne. Wykłady lozańskie, 430 s., 1999. Tom VIII - Literatura słowiańska: kurs pierwszy, 758 s., 1997. Tom IX - Literatura słowiańska: kurs drugi, 549 s., 1997. Tom X - Literatura słowiańska: kurs trzeci, 429 s., 1998. Tom XII – Legion polski. Trybuna Ludów, 458 s., 1997. "Poematy" zawierają powieści poetyckie: "Grażyna", "Konrad Wallenrod" i tłumaczenie fragmentów "Giaura" Byrona, utwory młodzieńcze z okresu wileńsko-kowieńskiego oraz próby epickie z okresu emigracji opracowane przez prof. Czesława Zgorzelskiego