Stanisław Wodzicki herbu własnego (ur. 27 lipca 1764 w Rogowie, zm. 14 marca 1843 w Krakowie) – polski polityk konserwatywny, przywódca krakowskiego stronnictwa arystokratycznego, prezes Senatu Rządzącego Rzeczypospolitej Krakowskiej w latach 1818-1831, senator-wojewoda Królestwa Polskiego (kongresowego) w 1829 roku, hrabia. Pamiętnikarz, poeta i botanik. Urodził się 27 lipca 1764 w Rogowie, jako pierwszy syn Franciszka Jana (starosty grybowskiego), i Zofii z Korwin-Krasińskich. Lata dzieciństwa spędzał u swej babki w Złotej. Pierwsze nauki (po roku 1769) pobierał na pensji w Krakowie, a następnie uczył się w domu pod kierunkiem pijarów: D. M. Krajewskiego (od roku 1777), F. Schwalbena (od roku 1780) i Francuza – ks. Vanille. W roku 1782 podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim. Cztery lata później (1786) przybył do Lublina, gdzie doglądał procesów toczonych z rodem Wielopolskich o majątek matki i ciotki Franciszki (królewiczowej). W roku 1787 dwukrotnie wyjeżdżał do Wiednia. W czasie Sejmu Czteroletniego regularnie bywał w Warszawie, a w latach 1789-1792 piastował stanowisko komisarza cywilno-wojskowego dla 2 powiatów: sandomierskiego i wiślickiego. Podczas insurekcji kościuszkowskiej został mianowany ziemiańskim generałem-majorem milicji powiatu sandomierskiego (28 marca 1794), a 7 czerwca objął stanowisko komisarza porządkowego sandomierskiego. " Pierwszą moją myślą było uwiadomić was o osobistych przygodach, nawiasem tylko wspominając o 21 - letnim mojem urzędowaniu. Gdy jednakowoż Wszechmocny Stwórca do roku życie moje przedłużył, powziąłem myśl dłuższego zastanowienia się nad tym przedmiotem , dla usprawiedliwienia się przed wami z urzędowania mojego, a wreszcie, żeby to pismo moje posłużyło niejako za materyał do historyi tej małej Rzeczypospolitej, jeżeli istnienie jej się przedłuży'' .