Zestaw zawiera:
1. Dzieła, Tom I-II - 323 s.
2. Dzieła, Tom III-IV - 246 s.
3. Dzieła, Tom V-VI - 259 s.
4. Dzieła, Tom VII-VIII - 408 s.
5. Dzieła, Tom XI-XII - 343 s.
Krasiński bardzo wcześnie zaczął pisać. Pierwsze próby stanowiły małe utwory prozatorskie oraz powieści historyczne, zdradzające silny wpływ angielskiego romansu grozy i francuskiej powieści frenetycznej. Największym osiągnięciem tego okresu była debiutancka powieść "Grób Rodziny Reichstalów" (1828) oraz "Władysław Herman i dwór jego" (1830). Zaleta tej wczesnej twórczości było umiejętne przeniesienie podstawowych założeń europejskiego romantyzmu na rodzimy grunt.
W czasie pierwszego pobytu w Genewie kształtowały się poglądy Krasickiego na formę poetycką oraz filozofię dziejów. W 1830 roku spotkał się z Mickiewiczem, który wpłynął na przewartościowanie poglądów Krasińskiego na poezję. Piękno i poezja nabrały dla niego znaczenia metafizycznego, porzucił więc tradycje realistyczne, uznając ideowość i profetyzm literatury. Krasiński czytywał wówczas niemieckich filozofów idealistycznych i historyków francuskich (J. Micheleta, P. S. Ballanche`a i J. de Maistre`a), od których przejął koncepcję niezbędnej roli cierpienia i ofiary w drodze rozwoju dziejów. Krasiński był wyznawcą prowidencjalizmu tj. poglądu, według którego dzieje ludzkości są bezpośrednio zależne od woli Boga, który wyznacza zakres ludzkiej samodzielności
Fakt, iż nie wziął udziału w zrywie narodowym, jakim było powstanie listopadowe był źródłem poczucia winy. Uległ ojcu, który twierdził, iż jest to rewolta o charakterze społecznym skierowana przeciwko arystokracji, a nie zryw narodowowyzwoleńczym, z tego powodu dręczył się później poczuciem hańby i popadał w stany nerwicowe.
Za najwybitniejszy jego utwór uznaje się "Nie-Boską komedię", napisaną w 1833, a wydaną anonimowo w 1835 roku we Frankfurcie nad Menem. W dramacie dał wyraz swoim rozterkom związanym z oceną powstania listopadowego. Utwór składa się z czterech części, z czego dwie pierwsze tzw. "dramat rodzinny" służą zdemaskowaniu mitu poety romantycznego. Odrzucają kultywowany ideał miłości, sławy i przyszłego szczęścia. Trzecia i czwarta część tzw. "dramat społeczny" ukazuje starcie arystokracji i demokracji, jednak nie ma tu racji po żadnej stronie, obóz arystokratyczny jest tchórzliwy, słaby i egoistyczny, a lud stanowi siłę niszczącą, bez potencjału twórczego, chcą zburzyć stary porządek, ale nie są w stanie stworzyć nowego. "Nie-Boska komedia" jest dramatem metafizycznym, ponieważ stawia ważne dla całego romantyzmu pytanie o rolę Boga w rozwoju dziejów. W końcowej scenie dramatu pojawia się postać Chrystusa, takie zakończenie można interpretować dwojako: jako wieszczenie nowej epoki odrodzonego chrześcijaństwa lub jako zapowiedź apokaliptycznego końca.
Także w Rzymie zrodził się pomysł "Irydiona", dramatu ukazującego walkę narodu z ciemięzcą na przykładzie starożytnego Rzymu. Tu już idea zbawienia jest wyraźna, nie ma tu wcześniejszych wyrazów katastrofizmu. Tytułowy bohater - Grek Irydion, mści się na Rzymie, hołdującym wartościom materialnym ciemięzcy, który uciska jego ojczyznę. Morał wypływający z utworu sprowadza się do potępienia idei zemsty jako sprzecznej z nauką chrześcijańską. Bunt i żądza odwetu są potępione, ponieważ nie mieszczą się w Bożym planie świata. "Irydion" jest też utworem aluzyjnym, zawierającym negatywną ocenę powstania listopadowego. Krasiński określa tu swoje stanowisko - pragnie zmian , wolności i postępu jednak nie za wszelką cenę, nie za cenę rozlewu krwi i sprzeniewierzenia się podstawowym zasadom ludzkiej etyki.