Książka zawiera opis struktury gramatycznej języka staroormiańskiego (grabaru) oraz równoległą prezentacje dwóch współczesnych języków literackich: wschodnioormianskiego (używanego w Republice Armenii i Iranie) i zachodnioormianskiego (używanego przez Ormian w diasporze). Pisowicz Andrzej Jest absolwentem II Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Słupsku. Po zdaniu matury w 1957 rozpoczął studia iranistyczne w Katedrze Filologii Orientalnej na Uniwersytecie Jagiellońskim, w czasie których przechodził również kurs języka ormiańskiego. Goszczący wówczas w Krakowie profesor Wacze Nalbandian z Armenii zwrócił uwagę na młodego studenta i wystarał mu się o zaproszenie do Erywania, gdzie Pisowicz studiował filologię ormiańską w latach 1961–1963. Po powrocie do Krakowa w 1963 obronił pracę magisterską o ormiańskim dialekcie wsi Pharpi. Po studiach pracował w Bibliotece Jagiellońskiej, krakowskim oddziale wydawnictwa Ossolineum oraz Biurze Urządzeń Techniki Jądrowej jako bibliotekarz, tłumacz i korektor. Utrzymywał stały kontakt z Uniwersytetem. W latach 1966–1967 uzupełniał wiedzę armenistyczną i iranistyczną na studiach podyplomowych École des Langues Orientales Vivantes w zakresie języków zachodnioormiańskiego i perskiego oraz w Institut Catholique w zakresie języka staroormiańskiego. W 1970 został zatrudniony na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wkrótce wyjechał na stypendium do Teheranu (1972–1973). W 1974 uzyskał stopień doktora na podstawie pracy o rozwoju konsonantyzmu ormiańskiego, a w 1985 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie językoznawstwa irańskiego i ormiańskiego na podstawie rozprawy o początkach nowo- i średnioperskiego systemu fonologicznego.