Nałkowska Anna – polska rzeźbiarka, córka Wacława Nałkowskiego i Anny z Šafránków. Ukończyła pensję Emilii Pankiewiczówny. Uczyła się rzeźbiarstwa u Teodora Skoniecznego. Po raz pierwszy wystawiła rzeźbę w 1913 roku w Salonie Wiosennym Zachęty, była to praca Helenka. W 1916 roku wstąpiła do Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uczyła się malarstwa u profesorów Edwarda Trojanowskiego, Stanisława Lentza i Karola Tichego, a rzeźby u Xawerego Dunikowskiego i Edwarda Wittiga. W tym samym roku otrzymała pierwszą nagrodę w konkursie Zachęty za rzeźbę Bojownik. "Książka niniejsza jest spopularyzowaniem mojej obszernej Geografji Królestwa Polskiego; prócz tego jednak korzystałam głównie z prac Wacława Nałkowskiego, a także: Eugeniusza Romera, Antoniego Sujkowskiego, Pawła Sosnowskiego, Wacława Jeziorskiego i innych."