W latach 1940-1944 pracował w wileńskim Muzeum Sztuki jako architekt -inwentaryzator, w latach 1944-1945 w Zarządzie Miejskim miasta Wilna jako inspektor do spraw ochrony pomników sztuki. Po II wojnie światowej, od 1945 r. był pracownikiem Biura odbudowy Stolicy, a w latach 1948-1955 Centralnego Zarządu Muzeów i Ochrony Zabytków. Na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim został zatrudniony w 1946 r., i pracował na tej uczelni aż do przejścia na emeryturę w roku 1966. Tutaj też, w 1946 r., uzyskał habilitację na podstawie pracy: Zagadnienie formy w architekturze baroku. W latach 1949-1966 był kierownikiem Katedry Historii Sztuki (od 1951 Katedry Historii Sztuki Średniowiecznej i Nowożytnej). Głównym przedmiotem jego zainteresowań była architektura baroku i rokoka, choć jest także autorem tekstów dotyczących architektury gotyku i renesansu, barokowego malarstwa, rzeźby romańskiej oraz malarstwa XIX w. Wydał blisko 50 publikacji z dziedziny historii sztuki, w tym książek: Zagadnienie formy w architekturze baroku (Lublin 1961); Korespondencja artystyczna Elżbiety Sieniawskiej (Lublin 1964); Studia do dziejów sztuki w Polsce w epoce baroku i rokoka (Kościół i klasztor PP. Wizytek w Warszawie. Kościół fundacyjny w Kobyłce pod Warszawą i jego dekoracja malarska. Kościół i klasztor OO. Bernardynów w Dubnie) (Lublin 1973). Na KUL-u wypromował 180 magistrów. Był członkiem licznych towarzystw naukowych oraz komisji opiniujących projekty odbudowy warszawskich zabytków po zniszczeniach II wojny światowej.